Koud.

Zo koud.

Gisteren en vandaag tonen de thermometers -30 °C aan. Zelf begin ik al aan te voelen wanneer het zo koud zal worden. Vrijdag en zaterdag warenprachtige dagen met heldere hemel en een stralende zon. Dat is het teken dat sneeuw en extreme koude op komst zijn. En inderdaad, zondag was zo'n grijze dag. Het kroop bij ons allen een beetje in de kleren. En het gedacht dat er in België een familiefeest aan de gang was, maakte het er niet echt beter op. Maar niet getreurd, plots kwam het besef dat er in de koelkast nog een enorm grote doos ijscrème stond. Aanvallen!

Met drieën hebben we de doos uitgelepeld en daarna trakteerden we onszelf op enkele repen Belgische chocolade.Bij een extreem laat optreden vaneen verzadigingsgevoel besloten we schuldbewust dat dit maar onze portie zoet voor een ganseweek moest zijn. Deze week = vasten.

Om vijfuur vertrokken we naar de sauna. Bij het buitenkomen hadden we allen het onaangename gevoel dat onze neusharen verstijfden. Man, wat is het k-k-koud!

De sauna was zo zalig ontspannend.We beginnen al wat te wennen aan de hitte van de sauna. Bij oververhittingriskeerden weons terug in het meer.DeFinse mannen begonnen een babbeltje te slaan en raadden onsaanom wekelijks twee maal de sauna te bezoeken,dan pas kan je echt tegen de warmte. Er zat zelfeen man die dagelijks een sauna nam. Die zal ook wel onvruchtbaar zijn, dacht ik dan.

Na het nemen van een sauna ben je echt wel vermoeid. Het liefste wil je douchen en slapen.
Maar wij moesten nog de bus naar huis nemen. De bus... De bus... De bus... Het duurde 20 minuten eer de bus kwam. Het was als de hel. 20 minuten in -30 graden. Mijn neus was gevoelloos, mijn haren en wimpers waren ijspegels, mijn tenen donkerblauw... Het was zo pijnlijk.

Op een bepaald moment begin je gewoon instinctief te springen en ben je gewoon jezelf niet meer. Ik was zo lastig. Ik kon niet meer normaal denken, alles deed pijn. Mijn natte handdoek en bikini waren verhard door de koude. Je kon er iemand de kop mee inslaan, bij wijze van spreken.

Eens de bus er was, begon het pijnlijke gevoel van terug opwarmen. Tintelen, jeuken, alles wat je wil.

Ik was dan ook gelukkig als een klein kind toen we terug thuis waren. Een warme douche, het thermisch ondergoed van m'n overgrootmoeder, warme koffie... Slechts na 2 uren kreeg ik het wat warmer en stopte ik met 'klutteren'... Het zijn momenten dat je denkt: 'nooit meer'.

Vandaag hadden we terug 'les'. 't Is te zeggen: het bezoeken van ziekenhuizen.
Ik heb vanmorgen alle afdelingen bezocht waar ik stage zal lopen. Ik had niet meteen de meest vriendelijke indruk van de vroedvrouwen in het ziekenhuis, maar hé, het zal wel meevallen zeker?

Vele groetjes!

Stuur me wat warmte op, als je wil!