12 februari... Eindelijk!

We waren reeds vroeg uit de veren (3u) om met z'n allen richting Brussel te vertrekken. Mijn oudjes, broers en beste vriendin Fien gaan allemaal mee om me uit te zwaaien. Met vieren op de achterbank zitten we knus bij elkaar en brullen we luidkeels mee op papa's favoriete Queen-cd. Zalig, die laatste momenten.

Eens in Zaventem ben ik aangenaam verrast dat ik slechts 55 euro moet bijbetalen voor de extra bagage. De andere 5 kilo krijg ik ‘cadeau'. How sweet.

We nemen afscheid op een speed-tempo, zo krijgen de tranen geen kans. Nog een bemoedigend woordje van mijn kleine broertje ‘Mittebak, wees flink' en ik kan gaan. ‘Wave and be brave'...

As usually piep ik als ik door de metaaldetector (of hoe heet dat gebinte) passeer. Fouilleren, fouilleren om tot conclusie te komen dat ik gelijk had. Ik zei van in het begin dat ik ooit operaties had gehad aan de elleboog en als gevolg een hele metaalwinkel meedraag. Wie niet horen wil, moet voelen... en dat deden ze dan ook.

De vlucht naar Kopenhagen was zeer aangenaam. Leuk opstijgen, mooie uitzichten (jup, ik zat aan't raam) en kalme buren. Ne mens kan zich nie meer wensen...

Eens in Kopenhagen moet ik nog 3 uur wachten op m'n volgende vlucht naar Helsinki. Ik kuier een beetje door de ‘winkelstraat' (dat kan ook niet anders als je als een muilezel geladen bent) en trakteer mezelf op een drankje. Wat een vriendelijke mensen, die Denen!

Rustig slenter ik verder om een hele tijd later te beseffen dat ik mijn laptop niet meer bij me heb. HELP...

Ik krijg zowaar een paniekaanval, het angstzweet breekt uit en mijn hart slaat zo snel als een tachycarde foetus in utero.

Niet wenen, Depicker, niet wenen. Allerlei documenten flitsen me voor de ogen: eindwerk, integratieproef, gedichten, foto's, ... Waaaaaaaah!!!

Het klinkt het me dan ook als muziek in de oren wanneer een steward door de microfoon meedeelt: ‘Attention: a lady of islamitic origin has forgotten her laptop in the Pilgrim Store'

That's meeeeeeeeeeee... (ik hoor sommigen al denken: ‘typisch')
Die Denen... Islamitic origin... Ze zijn hier duidelijk niet veel gewend, de blonde Goden.

Ik huil zowaar van blijdschap en sprint zo gauw ik kon om m'n laptop. Engelengezang op de achtergrond ging m'n vreugdegevoel compleet maken... Life is beautiful...

Aan de info-balie overhandigen ze me mijn beminde laptop terug en vraag ik de eerlijke vinder: ‘Can I give you a kiss?'. ‘That's not necessary lady, please take care of your baggage'. Hmm toch niet zo vriendelijk, die Denen...

Moe, maar voldaan sleep ik mezelf voort naar gate B 17. Onderweg stuikt zo'n belachelijk klein golf-trolley'tje me omver, maar gelukkig blijf ik ongedeerd... Vreemde sfeer, hier in Kopenhagen. Hier blijf ik beslist niet!

De vlucht naar Helsinki is veilig en saai. Geen turbulentie of heftige landing, ... Misschien in het terugkeren meer geluk ;)

In het airport moet ik mijn best doen om de aanwijzingen te volgen, maar uiteindelijk wijst het zichzelf uit. Over een uurtje kan ik een bus naar Tampere nemen. Blijkbaar ligt dit toch zo'n 170 kilometer van Helsinki. Ik koop opnieuw een drankje en ben een beetje verwonderd dat een klein flesje (plastic) me 2,30 euro kost. Je krijgt wel 20 cent als je het flesje teruggeeft.

Ik kom voor de eerste keer buiten en mijn luchtwegen krijgen het eventjes hard te verduren. Alsof je amandelen vervriezen. Het is maar -9°C, geen recht op klagen dus. Ik trotseer de kou met mijn truitje en wil niet toegeven. Tot een voorbijganger me (eerst in het Fins, daarna in het Engels): put on your jacket, your lips are blue. Ok.

Ik wacht met een grote blauwe glimlach op de bus, klaar om naar Tampere te vertrekken. De buschauffeur spreekt geen Engels en vraagt me gewoon: uuksi?

Wat ben ik blij dat ik Fins leerde tellen! Kyllä, uuksi Tampere (Ja, enkel naar Tampere).

Na een lange rit met vooral zicht op bomen, sneeuw en meren kom ik aan in Tampere. Mijn tutor staat me al op te wachten. Teresa is een klein Fins meisje die vloeiend Engels spreekt. Blijkbaar heeft ze al twee jaar in the States gewoond.

Wat later komen Michiel en Liza aan. Een goed gevoel om hen te zien!

Ik probeer met mijn valiezen door de sneeuw te geraken, maar simpel is anders met een oude valies die enkel twee wieltjes heeft aan de zijkant.

Echt een zalige omgeving... Tampere geeft me een speciaal gevoel. Geen koude kille stad alsof die soms lijkt op de foto's. Het is er inderdaad erg koud, maar enorm levendig. Ik heb een beetje een kerstmis-gevoel. Alsof ik in de stad van de kerstman ben beland. Je ziet overal studenten. Finse jongeren zijn speciaal: volgepierced, heel opvallend haar (wit, blauw, roze, zwart) en heel funky gekleed. Erg kleurrijk dus. Ook zijn bijna meer dan de helft van de auto's rood. Het lijkt wel of de Finnen willen donkere dagen wat meer kleur geven. Ik ga me hier wel thuisvoelen! ´... Met wat hulp van Liza, Michiel en Teresa geraken we toch bij onze eindbestemming: ons kot.

Het appartement is gezellig. We logeren op de 9^e verdieping van het schoolgebouw. Het is precies een penthouse (zonder luxe weliswaar ;) ) met enkele kamertjes, douches, toilet, keuken, living en za-lig terras. Het terras is wel volledig ondergesneeuwd, maar het zicht is fenomenaal. Ik maak kennis met mijn medekotgenoten: Barbi, Boogie en Sabina van Hongarije, Paula en Carolina van Portugal, Mare van Mozambique, Gabriël van Kenia, Mertkan van Bulgarije en we mogen ons nog verwachten aan Spanjaarden en Grieken.

We besluiten om een hapje te gaan eten in Tampere. Opmerkelijk is dat de sneeuw hier anders is dan in België. Meer ‘stoffig' en niet echt glad. Je hebt niet zoveel kans om uit te glijden. De koude valt ook redelijk te verdragen als je maar voor eventjes buiten moet.

Het eten is lekker (al interpreteerden ze het recept tiramisu wat vreemd) en we gaan nog iets drinken in een bar. We moeten ons paspoort tonen vooraleer we binnen gaan. Je moet 20 zijn eer je binnen mag. Er wordt ook niet gerookt in café's en ze sluiten altijd om 3 uur. Eventjes aanpassen.

Michiel heeft nog een klein hongertje en gaan daarom even langs bij Mertkan (de Bulgaar) die in een soort pizzeria werkt. Een zelfgemaakte pizza voor 5 euro: niet mis!

Met de pizza in de hand hollen we achter de bus, die we net op tijd haalden. De meest onvriendelijke buschauffeur ooit heeft het niet bepaald voor ons en rijdt op de koop toe nog verkeerd ook. Daar staan we dan in de koude te giechelen, op zoek naar een andere bus. Die is er gelukkig nog. Net op tijd, want mijn wangen zijn zo goed als gevoelloos...

Uiteindelijk bereiken we toch nog het appartement en begin ik mijn valiezen uit te pakken. Het is echt, ik blijf hier voor 3 maand. Raar gevoel.

Nog een slaapmutsje en de lange, vermoeiende dag kan afgesloten worden...

Moi Moi