Depressed? No, just Finnish.

Ik ben hier bijna een maand! Wat vliegt de tijd.

Eerlijk gezegd, veel tijd om heimwee te krijgen heb ik nog niet gehad. Maar het besef dat mijn oudjes de beste van de wereld zijn, dat groeit met de dag. Een goed gesprek met de mama, eens trekken aan de oren van de papa... Dat zijn de dingen die ik soms wel mis. Zeker als je witte handdoek plots rood is en je flanellen donsdeken allures krijgt van een vermorzeld oud tapijt dan denk je: leve mama. Maar niet getreurd, als alles goed gaat heb ik nog 60 jaar te leven en kan ik dus nog meer dan mijn schade inhalen. Papa, zorg maar dat je oren in topvorm zijn bij mijn terugkeer.

Deze week heb ik verlof, maar ik ben van plan om eens goed door te werken voor school. We zijn druk in de weer met tripjes te plannen naar Riga, St-Petersburg, Helsinki, Stockholm en Lapland. Want als je hier dan toch bent... Dan doe je het beter allemaal hé ;) Verder komen mama, Simen en Fien in April op bezoek. Dat wordt leuk!

De Finse levensstijl beginnen we stilletjes aan te appreciëren. Melk drinken bij je middagmaal: het heeft iets! Ook hun praatwijze is hooguit interessant voor vrouwen. Bij het inademen praten ze gewoon verder. Heel rare geluiden komen uit die vrouwtjes voort. We moeten echter nog wat oefenen, want als we hen proberen na te doen, krijgen we het precies aan onze longen.
Als je eens slechte dag hebt, dan hoef je je niet eens te verantwoorden. Iedereen is hier depressief weet je wel (behalve de Erasmussers). Het perfecte excuus! Are you depressed? No, just Finnish... Fins zijn, het is een kunst.

Voor de geïnteresseerden: het sneeuwt hier nog altijd. Maar het is wel warmer dan voorheen. Gemiddeld zo'n -5 graden. Dat is wat ik noem een hittegolf. Soms verlangen we met z'n allen eens naar een zonnig terrasje met een sangria in de hand. Maar een glühwein drinken op ons ondergesneeuwd balkon, het heeft ook wel iets.

Alleen de sneeuwruimers zijn er soms wat teveel aan. 's Nachts om 3 uur beginnen ze de wegen vrij te maken. De eerste keer dat ik er wakker van werd dacht ik dat de wereld verging. Of dat ze met tientallen tanks ons gebouw aan het slopen waren. Het gerucht komt echter voort uit een belachelijk klein tractortje met een enorm groot ego. Zo'n lawaai!

Volgende week start ik op ‘the high risk pregnancy ward'. Spannend!

Moro moro

Emmy

P.S: Ik wil dat jullie iets beseffen:

Belgische chocolade is zo verdomd lekker. Geniet er alstublieft van, nu je kan.

Äitiyspoliklinikka synnytyspaïvystys

Terve terve!

Mijn eerste stagedagen zitten er inmiddels op! Wat een spannende dagen!

Ik sta nu een weekje op de polikliniek (in België te vergelijken metde consultaties bij de gynaecoloog). Wel, in Finland zit het helemaal anders in elkaar. Hier gaat elke zwangere naar de dichtsbijzijnde 'neuvola' (perifeer ziekenhuis). Daar wordt ze opgevolgd door een vroedvrouw. Bij een gegronde reden (zwangerschapscomplicatie) wordt ze doorverwezen naar een universitair ziekenhuis. Daar wordt ze opnieuwgescreend dooreen vroedvrouw en vervolgens kan ze een consultatie bij een gynaecoloog krijgen. De gynaecologen worden hier dus enkel aangesproken bij serieuze zwangerschapscomplicaties. Net hetzelfde met de bevalling. Enkel bij complicaties wordt de gynaecoloog erbij geropen.
DeFinse vroedvrouwen zijndus een tikkeltje zelfstandiger en meer verantwoordelijk voor de zwangerschap en bevalling dan in België. De opleiding vroedkunde duurt hier dan ook4,5 jaar en de meesten volgen nog een extra cursus 'echografie' bij.

In het universitair ziekenhuis van Tampere (waar ik nu stage loop) zie je dus enkel hoogrisico zwangerschappen op de consultaties. Ik vergezelde de voorbije twee dagen een professor gynaecoloog en vroedvrouw in het 'meest kritieke kamertje' van de afdeling. Ik besef amper wat ik de voorbije dagen gezien heb. Vijf vruchtwaterpuncties, navelstrengpunctie, chorionvillibiopsie, navelstrengtransfusie, ... Mijn mond viel echt open toen de dokter me zei dat de patiënteen siamese tweeling verwacht. Heel erg indrukwekkend op echo, maar tevens ook heel erg triest. De baby'tjes zullen nooit levensvatbaar zijn daar ze slechts één hartje hebben en één hoofdje. De ouders kiezen om de zwangerschap uit te dragen. Een heel delicate situatie waar alle vroedvrouwen en gynaecologenzeer respectvol mee omgingen.

Tot nu toe valt de communicatie met de vroedvrouwen mee. Mijn supervisor, Kätilö (vroedvrouw)Susanna heeft enkele jaren in de Verenigde Arabische Emiraten gewerkt en spreekt dus vloeiend Engels. Ze is wel een typische Finse; heel gereserveerd. Na elke echo vertaalt ze voor mij wat er allemaal opgemerkt werd. Het is wel moeilijk om het Finse geratel tussen gynaecoloog-vroedvrouw-patiënt teverstaan. Soms weet je niet direct wat er aan de hand is, maar dan merk je rap aan de sfeer of het om goed of slecht nieuws gaat. Ik denk soms dat ik hier minder zal bijleren dan in België, omdat ik niet veel van hun gesprekken begrijp. Maar na vertaling van Susanna valt dit wel mee.

Over de middag had ik telkens al interessante gesprekken met haar. Als ik met haar de prominente rol van de gynaecoloog tijdens de zwangerschap en bevalling in België bespreek, kan ze dit niet goed vatten. 'So they're taking the glory of all your hard work during the labour away?'...

Ze wist me ook te vertellen dat het grote aantal alcoholverslaafden in Finland veel problemen tijdens de zwangerschap geeft. Veel verslaafden worden zwanger, niet om hun verlangen naar een kind, maar om 'the discounts' zoals Susanna zegt. Als je zwanger bent, zorgt deoverheid voor een woonplaats, een grote som kindergeld en vele andere voordelen. Een kindwordt door alcohol- en drugsverslaafden vaak aanzien als een middel om meer zekerheid te hebben in het leven.
Hier in Tampere bestaat zelf een grote afdeling waar enkel verslaafde zwangeren verblijven. Schrijnend.

De eerste twee dagen waren zoals je leest dus heel erg leerrijk. Hopelijk valt de rest van mijn stageperiodes ook goed mee.

Verder loopt op het appartement alles zijn 'buitengewone' gangetje. De waterkoker vliegt in brand, mijn kamerdeur viel in het slot zonder dat ik een sleutel bij me had (gevolg: in je pyjama tussen alle andere studenten naar de receptie om een reservesleutel rennen), verjaardagen vieren,kampvuur en barbequën in de sneeuw,samen gieren van het lachen, Finse chocolade verafschuwen, zingen, ... Noem maar op :-)
Allemaal heel erg leuk dus.

Een heel dikke zoen voor allemaal!

Moi moi

X

I scream for ice-cream

Koud.

Zo koud.

Gisteren en vandaag tonen de thermometers -30 °C aan. Zelf begin ik al aan te voelen wanneer het zo koud zal worden. Vrijdag en zaterdag warenprachtige dagen met heldere hemel en een stralende zon. Dat is het teken dat sneeuw en extreme koude op komst zijn. En inderdaad, zondag was zo'n grijze dag. Het kroop bij ons allen een beetje in de kleren. En het gedacht dat er in België een familiefeest aan de gang was, maakte het er niet echt beter op. Maar niet getreurd, plots kwam het besef dat er in de koelkast nog een enorm grote doos ijscrème stond. Aanvallen!

Met drieën hebben we de doos uitgelepeld en daarna trakteerden we onszelf op enkele repen Belgische chocolade.Bij een extreem laat optreden vaneen verzadigingsgevoel besloten we schuldbewust dat dit maar onze portie zoet voor een ganseweek moest zijn. Deze week = vasten.

Om vijfuur vertrokken we naar de sauna. Bij het buitenkomen hadden we allen het onaangename gevoel dat onze neusharen verstijfden. Man, wat is het k-k-koud!

De sauna was zo zalig ontspannend.We beginnen al wat te wennen aan de hitte van de sauna. Bij oververhittingriskeerden weons terug in het meer.DeFinse mannen begonnen een babbeltje te slaan en raadden onsaanom wekelijks twee maal de sauna te bezoeken,dan pas kan je echt tegen de warmte. Er zat zelfeen man die dagelijks een sauna nam. Die zal ook wel onvruchtbaar zijn, dacht ik dan.

Na het nemen van een sauna ben je echt wel vermoeid. Het liefste wil je douchen en slapen.
Maar wij moesten nog de bus naar huis nemen. De bus... De bus... De bus... Het duurde 20 minuten eer de bus kwam. Het was als de hel. 20 minuten in -30 graden. Mijn neus was gevoelloos, mijn haren en wimpers waren ijspegels, mijn tenen donkerblauw... Het was zo pijnlijk.

Op een bepaald moment begin je gewoon instinctief te springen en ben je gewoon jezelf niet meer. Ik was zo lastig. Ik kon niet meer normaal denken, alles deed pijn. Mijn natte handdoek en bikini waren verhard door de koude. Je kon er iemand de kop mee inslaan, bij wijze van spreken.

Eens de bus er was, begon het pijnlijke gevoel van terug opwarmen. Tintelen, jeuken, alles wat je wil.

Ik was dan ook gelukkig als een klein kind toen we terug thuis waren. Een warme douche, het thermisch ondergoed van m'n overgrootmoeder, warme koffie... Slechts na 2 uren kreeg ik het wat warmer en stopte ik met 'klutteren'... Het zijn momenten dat je denkt: 'nooit meer'.

Vandaag hadden we terug 'les'. 't Is te zeggen: het bezoeken van ziekenhuizen.
Ik heb vanmorgen alle afdelingen bezocht waar ik stage zal lopen. Ik had niet meteen de meest vriendelijke indruk van de vroedvrouwen in het ziekenhuis, maar hé, het zal wel meevallen zeker?

Vele groetjes!

Stuur me wat warmte op, als je wil!

Finse gewoontes

Moi moi,

Ik ben in m'n schrijven, dus ik wil jullie wel eens wat weetjes meedelen over de Finnen...

- Naar aanleiding van ons eindwerk, ben ik geïnteresseerd in het gebruik van handalcohol. Ik moet zeggen: de Finnen zijn propere mensen. Op de tafels van het studentenrestaurant staat permanent een bus handalcohol.
De handalcohol is hier wel iets anders dan in België. Er wordt meer glycerine toegevoegd, zo is ze dikker. Als je de Finse bevolking wat begint te kennen is de reden nogal voor de hand liggend. De cijfers van alcoholisme liggen het hoogst in Finland. En misschien zullen jullie dit niet geloven MAAR Finnen dronken vroeger handalcohol bij gebrek aan beter. Door het toevoegen van glycerine is de culinaire waarde van handontsmetting verminderd. Jammer voor de Finnen.

- Finnen zijn heel gereserveerde mensen. Soms tot op het asociale toe. Aan de bushalte hou je best twee meter afstand van elke mens in de nabije omgeving. Een hand geven kan, maar best met gestrekte arm, zo kom je niet te dicht in hun persoonlijke ruimte. Voor ons is dit een beetje raar, maar het heeft ook z'n voordelen. De erasmusstudenten (en lichamelijke Spanjaarden) haal je er namelijk direct uit.

- Melk is goed voor elk. En zeker in Finland. Hier drinken ze bij alles melk. Bij het middagmaal, tijdens het uitgaan, melk met alcohol, ... Osteoporose krijgt hier geen kans.

- Je hebt een identiteitskaart nodig om binnen te mogen in een café. Onder 20 jaar kom je niet binnen. Zo zijn er dus vele jongeren met fake-ID's. Ook in de Alco-shop (de enige winkels die alcohol mogen verkopen) moet je telkens je ID voorleggen

- Als iemand op straat naar je lacht mag je ervan uitgaan dat:
o Hij dronken is
o Krankzinnig is
o Toerist is

- Stilte is leuk

- Een slechte gewoonte om ‘modieus te laat te komen' is onaanvaardbaar. Finnen zijn heel strikt. Alles is tot in de puntjes geregeld. Zelfs in de cafetaria loopt alles vlot. Iedereen staat mooi in het rijtje: drummen bestaat hier niet. Als je ziet dat er messen tekort zijn, dan ga je die halen. KHBO kan er nog iets van leren.

Finland is dus iets speciaals. Hun speciale gewoontes maken mijn verblijf dan ook enorm boeiend.

Gisteren en vandaag hadden wij -erasmussers- examens. Dit om te zien of we wel ‘betrouwbaar' genoeg zijn om in de praktijk te staan. Examen medisch rekenen en ook reanimatietechnieken. Ik moet zeggen: hun reanimatie-uitrusting is op en top. Je reanimeert op een pop, welke verbonden is met een computer. Terwijl je reanimeert geeft de computer aanwijzingen: ‘you're pushing too hard', ‘excellent', ‘give the heart more space', ‘use your whole weight', ... Zo merkten we dat reanimeren helemaal niet zo simpel is. Zeker het ventileren is niet van de poes. Jammer dat we in België geen zo'n pop hebben! Want leerrijk is het zeker.

Zo, ik zal beginnen aan chocomousse op Belgische wijze, want vanavond is het hier carnaval en iedere genodigde maakt een typisch gerecht klaar.

Heippä!

Emmy

Ohja voor de geïnteresseerden:

- Finse jongens zouden mooi kunnen zijn. Dit zijn ze helaas niet, want ze piercen hun gezicht vol en laten hun baard groeien. Maar misschien is dit wel om de strenge winters door te komen. Kunnen ze altijd wat etensresten uit hun baardje plukken.

Gemuteerde eekhoorns

Moro moro!

Minä olen Emmy, hauska tutustua!

Ik ben hier bijna een week en de dagen gaan zowaar ‘open en toe'.Dit ligt niet alleen aan het feit dat de zon hier slechts enkele uren per dag schijnt, maar ook omdat de sfeer hier altijd goed zit. Momenteel zitten we met zo'n veertien studenten op het appartement, maar er zijn nog enkele plaatsen vrij (wie zich geroepen voelt?). Zowat elke avond verbroederen we samen in ons mini-keukentje. De ene keer met een glaasje wijn, de andere keer met wat carnavalmuziek op de achtergrond.

Ik vermoed dat wij (Liza, Michiel en ik) België soms op een ietwat over-enthousiaste manier vertegenwoordigen. Vooral wanneer Liza haar droom over ‘gemuteerde eekhoorntjes' uiteen doet voelen we sommigen denken: crazy people, those Belgians... Verder hebben we met ons drietjes een speciale manier van communiceren ontworpen. Stel je iets voor alsenkelejongetjes van 13 waarvan hun stem voortdurend overslaat. ‘This is our dialect' maken we onze vriendjes wijs..

Vooraleer we op stage mogen moeten we eerst een lessenreeks volgen over de Finse gezondheidszorg en krijgen we ook Finse taalles. De oriëntatie-lessen worden in het Engels gegeven door de internationale coördinator van de universiteit. Bij het thema ‘communicatie in een vreemd land' mochten enkele studenten zich wagen aan een rollenspel. Liza, Michiel en de Griekse Achilleas waren de Chinese vrijwilligers. De opdracht luidde dat Liza en Michiel in hun moedertaal (Alhemeen Brughs) twee ruziënde patiënten moesten nadoen en dat Achilleas in zijn moedertaal moest proberen bemiddelen (dit om aan te tonen dat je met gebarentaal en intonatie ook veel kan bereiken als internationale student). Ik was toeschouwer en moest flink m'n best doen om m'n lach in te houden. ‘Mo vint, gie zie nen viezen aap' hoor ik Liza tegen Michiel roepen. Achilleas is zich van geen kwaad bewust en antwoord met ‘διατηρε? την ηρεμ?α'... Gewoonweg om in je broek te doen!

De Finse taalles valt enorm goed mee, maar het is niet gemakkelijk. Met een beetje ironie in haar stem luidt het motto van onze lerares ‘Finnish is not difficult, it's just different'...
‘Yeah right' is dan ook ons unanieme antwoord.

De taal is zeer moeilijk uit te spreken. Ik wil jullie wel eens leren hoe je de naam ‘Gitte' kan zeggen:

De G: probeer vanuit je buik de ‘g' (zoals in garçon) door je keel te pompen. Let op: als je dit te intens doet, krijg je plots oesopheagale reflux.
De I: de ‘i' niet op z'n West-Vlaams, maar als de ‘i'uit ‘pittstop'
De eerste T: zeg het heel zachtjes, geen harde T.
PAUZE: de finnen zijn enorm goed in het stoppen van ademen wanneer er twee gelijke medeklinkers naast elkaar staan.
De tweede T: na een adempauze mag je deze T iets harder dan de eerste T uitspreken
E: de enige letter die ze ietwat normaal zeggen (als een doffe ‘e' uitspreken)

Wij hebben met z'n allen heel lang geoefend vooraleer we de naam van Gitte perfect konden uitspreken, maar ik moet zeggen: we zijn er momenteel supergoed in. Oefening baart kunst ;)

Zo, dit was even een korte schets van mijn eerste dagen in Finland,

Tot gauw

Moi moi !

(Ohja, volledig vrij: als je me een briefje wil schrijven: dit is mijn adres!)
Emmy (achternaam)
University of Applied Sciences
Kuntokatu 4, Room 910 B
33014 Tampere
Finland / Suomi

Sledging and Sauna

Terve!

Het eerste weekend is reeds achter de rug en ik begin stilletjes aan te wennen aan het idee dat ik hierdrie maand zal verblijven. Dit wordt een zalige periode...

Zaterdagavond heb ik echt genoten van de Hongaarse avond. De Hongaarse meisjes Boogie, Barbi, Szabina en Andy hadden voor ons hun typische gerechten gekookt en daarnaast toonden ze ons een typisch Hongaarse dans en zang. Er werd heel wat afgelachen en het eten was overheerlijk. (Menu: voorgerecht: Hongaarse ontbijtkoek; hoofdgerecht: goulash; dessert: pannekoek met chocoladesaus, confituur, appeltjes en platte kaas)

Zondag gingen we met enkele erasmusstudenten ´sledgen'. In een van de vele bossen van Tampere gingen we met een slee van een heuveltje glijden. In het begin durfde ik niet echt, ik zag iedereen tegen de grond of tegen een boom knallen. Uiteindelijk heb ik het toch gedaan. Het was echt leuk! Maar de volgende keer zal ik dikkere kleren dragen. Ik was nat tot op mijn vel.

Gelukkig vertrokken we daarna met enkelen naar de publieke sauna aan het meer. Voor maar 4,5 euro kan je hier zo lang in de sauna verblijven als je wil. Er waren twee sauna's: een grotere en een kleinere. Wij -watjes- begonnen in de kleine sauna op de onderste plank. Hoe hoger je kruipt in de sauna, hoe warmer. Het nadeel van de laagste plank is dat je al de zweetdruppels van je bovenbuur vangt. Dus kroop ik na een tijdje ook helemaal naar boven. De Finnen hadden door dat wij toeristen waren en lieten constant water over de kolen druppelen. Zo werd het nog heter. Op een bepaald moment had ik het gevoel dat mijn wenkbrauwen en haar in brand stonden. Ik begon ook te puffen als een zwangere vrouw. Tijd om naar buiten te gaan dus... Van 100 graden naar -10: ik merkte het niet eens. Je huid tintelt enorm en je voelt niet hoe koud het is. Wanneer ik het terug kouder kreeg ging ik terug in de sauna.

Grappig was dat we plots een Bruggeling tegenkwamen die hier ook op Erasmus is. Blijkbaar studeert hij aan de KHBO van Oostende, maar we wisten niets van elkaars aanwezigheid in Finland. Omdat we Nederlands aan het praten waren (of eerder Brugs) begint plots ook een Nederlandse man tegen ons te praten in het Engels. Een Fin besluit zich ook in het gesprek te moeien en zo zitten we op een bepaald moment met 20 man te praten in een sauna van slechts 4 op 4 meter. Echt leuk!

Na het gesprek en zeker wanneer 'den hollander' beweert datVlamingen een 'speak disorder' hebben gaan we met z'n allen naar het meer en besluiten Liza en ik om ons aan een duik te wagen. Met veel oeh's, ah's en brrrrrrrrrrrrr's zijn we in het meer gesprongen. Heel eventjes maar. Maar het neemt echt op je adem. Alsof ze met messen je longen perforeren. Het gaf ons echt een zalig overwinnings-gevoel. Na de sauna maakten we overheerlijke oriental chili-wok met zalm. De vis is hier echt overheerlijk!

Na een korte nachtrust zijn we vandaag gestart met de lessen. We hebben nu eerst 2 weken les vooraleer we op stage vertrekken. Finse taalles, les over de Finse cultuur en gezondheidszorg. Spannend.

Misschien plannen we voor dit weekend een trip naar Helsinki... Maar het is natuurlijk ook wel carnaval. We zien wel.

Moi moi

Off we go...

12 februari... Eindelijk!

We waren reeds vroeg uit de veren (3u) om met z'n allen richting Brussel te vertrekken. Mijn oudjes, broers en beste vriendin Fien gaan allemaal mee om me uit te zwaaien. Met vieren op de achterbank zitten we knus bij elkaar en brullen we luidkeels mee op papa's favoriete Queen-cd. Zalig, die laatste momenten.

Eens in Zaventem ben ik aangenaam verrast dat ik slechts 55 euro moet bijbetalen voor de extra bagage. De andere 5 kilo krijg ik ‘cadeau'. How sweet.

We nemen afscheid op een speed-tempo, zo krijgen de tranen geen kans. Nog een bemoedigend woordje van mijn kleine broertje ‘Mittebak, wees flink' en ik kan gaan. ‘Wave and be brave'...

As usually piep ik als ik door de metaaldetector (of hoe heet dat gebinte) passeer. Fouilleren, fouilleren om tot conclusie te komen dat ik gelijk had. Ik zei van in het begin dat ik ooit operaties had gehad aan de elleboog en als gevolg een hele metaalwinkel meedraag. Wie niet horen wil, moet voelen... en dat deden ze dan ook.

De vlucht naar Kopenhagen was zeer aangenaam. Leuk opstijgen, mooie uitzichten (jup, ik zat aan't raam) en kalme buren. Ne mens kan zich nie meer wensen...

Eens in Kopenhagen moet ik nog 3 uur wachten op m'n volgende vlucht naar Helsinki. Ik kuier een beetje door de ‘winkelstraat' (dat kan ook niet anders als je als een muilezel geladen bent) en trakteer mezelf op een drankje. Wat een vriendelijke mensen, die Denen!

Rustig slenter ik verder om een hele tijd later te beseffen dat ik mijn laptop niet meer bij me heb. HELP...

Ik krijg zowaar een paniekaanval, het angstzweet breekt uit en mijn hart slaat zo snel als een tachycarde foetus in utero.

Niet wenen, Depicker, niet wenen. Allerlei documenten flitsen me voor de ogen: eindwerk, integratieproef, gedichten, foto's, ... Waaaaaaaah!!!

Het klinkt het me dan ook als muziek in de oren wanneer een steward door de microfoon meedeelt: ‘Attention: a lady of islamitic origin has forgotten her laptop in the Pilgrim Store'

That's meeeeeeeeeeee... (ik hoor sommigen al denken: ‘typisch')
Die Denen... Islamitic origin... Ze zijn hier duidelijk niet veel gewend, de blonde Goden.

Ik huil zowaar van blijdschap en sprint zo gauw ik kon om m'n laptop. Engelengezang op de achtergrond ging m'n vreugdegevoel compleet maken... Life is beautiful...

Aan de info-balie overhandigen ze me mijn beminde laptop terug en vraag ik de eerlijke vinder: ‘Can I give you a kiss?'. ‘That's not necessary lady, please take care of your baggage'. Hmm toch niet zo vriendelijk, die Denen...

Moe, maar voldaan sleep ik mezelf voort naar gate B 17. Onderweg stuikt zo'n belachelijk klein golf-trolley'tje me omver, maar gelukkig blijf ik ongedeerd... Vreemde sfeer, hier in Kopenhagen. Hier blijf ik beslist niet!

De vlucht naar Helsinki is veilig en saai. Geen turbulentie of heftige landing, ... Misschien in het terugkeren meer geluk ;)

In het airport moet ik mijn best doen om de aanwijzingen te volgen, maar uiteindelijk wijst het zichzelf uit. Over een uurtje kan ik een bus naar Tampere nemen. Blijkbaar ligt dit toch zo'n 170 kilometer van Helsinki. Ik koop opnieuw een drankje en ben een beetje verwonderd dat een klein flesje (plastic) me 2,30 euro kost. Je krijgt wel 20 cent als je het flesje teruggeeft.

Ik kom voor de eerste keer buiten en mijn luchtwegen krijgen het eventjes hard te verduren. Alsof je amandelen vervriezen. Het is maar -9°C, geen recht op klagen dus. Ik trotseer de kou met mijn truitje en wil niet toegeven. Tot een voorbijganger me (eerst in het Fins, daarna in het Engels): put on your jacket, your lips are blue. Ok.

Ik wacht met een grote blauwe glimlach op de bus, klaar om naar Tampere te vertrekken. De buschauffeur spreekt geen Engels en vraagt me gewoon: uuksi?

Wat ben ik blij dat ik Fins leerde tellen! Kyllä, uuksi Tampere (Ja, enkel naar Tampere).

Na een lange rit met vooral zicht op bomen, sneeuw en meren kom ik aan in Tampere. Mijn tutor staat me al op te wachten. Teresa is een klein Fins meisje die vloeiend Engels spreekt. Blijkbaar heeft ze al twee jaar in the States gewoond.

Wat later komen Michiel en Liza aan. Een goed gevoel om hen te zien!

Ik probeer met mijn valiezen door de sneeuw te geraken, maar simpel is anders met een oude valies die enkel twee wieltjes heeft aan de zijkant.

Echt een zalige omgeving... Tampere geeft me een speciaal gevoel. Geen koude kille stad alsof die soms lijkt op de foto's. Het is er inderdaad erg koud, maar enorm levendig. Ik heb een beetje een kerstmis-gevoel. Alsof ik in de stad van de kerstman ben beland. Je ziet overal studenten. Finse jongeren zijn speciaal: volgepierced, heel opvallend haar (wit, blauw, roze, zwart) en heel funky gekleed. Erg kleurrijk dus. Ook zijn bijna meer dan de helft van de auto's rood. Het lijkt wel of de Finnen willen donkere dagen wat meer kleur geven. Ik ga me hier wel thuisvoelen! ´... Met wat hulp van Liza, Michiel en Teresa geraken we toch bij onze eindbestemming: ons kot.

Het appartement is gezellig. We logeren op de 9^e verdieping van het schoolgebouw. Het is precies een penthouse (zonder luxe weliswaar ;) ) met enkele kamertjes, douches, toilet, keuken, living en za-lig terras. Het terras is wel volledig ondergesneeuwd, maar het zicht is fenomenaal. Ik maak kennis met mijn medekotgenoten: Barbi, Boogie en Sabina van Hongarije, Paula en Carolina van Portugal, Mare van Mozambique, Gabriël van Kenia, Mertkan van Bulgarije en we mogen ons nog verwachten aan Spanjaarden en Grieken.

We besluiten om een hapje te gaan eten in Tampere. Opmerkelijk is dat de sneeuw hier anders is dan in België. Meer ‘stoffig' en niet echt glad. Je hebt niet zoveel kans om uit te glijden. De koude valt ook redelijk te verdragen als je maar voor eventjes buiten moet.

Het eten is lekker (al interpreteerden ze het recept tiramisu wat vreemd) en we gaan nog iets drinken in een bar. We moeten ons paspoort tonen vooraleer we binnen gaan. Je moet 20 zijn eer je binnen mag. Er wordt ook niet gerookt in café's en ze sluiten altijd om 3 uur. Eventjes aanpassen.

Michiel heeft nog een klein hongertje en gaan daarom even langs bij Mertkan (de Bulgaar) die in een soort pizzeria werkt. Een zelfgemaakte pizza voor 5 euro: niet mis!

Met de pizza in de hand hollen we achter de bus, die we net op tijd haalden. De meest onvriendelijke buschauffeur ooit heeft het niet bepaald voor ons en rijdt op de koop toe nog verkeerd ook. Daar staan we dan in de koude te giechelen, op zoek naar een andere bus. Die is er gelukkig nog. Net op tijd, want mijn wangen zijn zo goed als gevoelloos...

Uiteindelijk bereiken we toch nog het appartement en begin ik mijn valiezen uit te pakken. Het is echt, ik blijf hier voor 3 maand. Raar gevoel.

Nog een slaapmutsje en de lange, vermoeiende dag kan afgesloten worden...

Moi Moi

Het vertrek nadert met rasse schreden...

Nog 6 dagen te gaan!

Het wordt precies zo 'echt' allemaal... Ook al heb ik een grote hekel aan koffers pakken, morgen zal ik met een zekere nervositeit van start gaan.

Gisterenavond vond de'afscheidsdrink' met familie en vrienden plaats. Ik heb me ongelooflijk goedgeamuseerd! Het was een zalig gevoel om nog eens samen te zijn met de mensen die ik het liefste zie.Een afscheid brengt veel emoties met zich mee.

Het ontroerde me echt om jullie allen bij elkaar te zien... Ik besef dat ik in deopleiding vroedkunde enkele vriendinnen voor het leven heb gemaakt.

Dat mijn Zwitserse vrienden uren in de auto te zaten om me nog eens tezien, vond ik al helemaal 'breathtaking'...

Ik zie jullie allemaal doodgraag!

De vele foto's die ikals cadeaukreeg gaan zeker mee in mijn koffer! We houden zeker contact via het net! (... en drie maanden is nu ook geen eeuwigheid hé ;)...)

Verder ben ik heel trots dat de 'collectebus' voor Haïti reeds 637 euro opgeleverd heeft! En dat komt door jullie duit in het zakje! Dank jullie uit de grond van mijn hart!

Voila, hier eindigt dan het verhaaltje met onverwoestbaar melige woorden.

Toi toi toi

-x-x-x-