Last week...

Moikka...

De laatste week is ingezet... Geen stage meer, maar international study week.
Hierbij moet elke internationale student the healthcare system van hun homecountry voorstellen. Er zijn docenten verpleegkunde en sociaal werkvan over heel de wereld aanwezig. Kenia, Spanje, Portugal, Italië, Turkije, Bulgarije, Estland, ... Teveel om op te noemen.

Ik ben de enige Belgische, en het voelt goed :-)

Door de internationale week is ons appartement weer voor even overbevolkt. Alle lege plaatsjes van vrienden die reeds vertrokken zijn werden ingepalmd door de Keniaanse master-studenten. Zo deel ik nu mijn kamer met Retemptor, een prachtige Afrikaanse vrouw. Het klikt gelukkig, want ergens was ik niet erg happigom mijn kamer nu te delen met iemand anders. Niet datik niet gastvrij ben, maar ik wou niet dat iemand Liza's plaats zou innemen :-)
Maar het valt supergoed mee! Vooral haar gezang 's ochtends geeft me moed om op te staan :)

De voorbije weken waren erg leuk. Aanvankelijk was ik bang om eenzaam te worden na het vertrek van de Belgen, maar uiteindelijk ging ik zowat elke dag op stap met mijn erasmusvrienden :) Iets gaan drinken in het stad, wandelingen aan het meer, zonsondergang volgen vanop het dak van ons appartement, ...

... Ergens doet het pijn. Iedereen zien vertrekken. Afscheid moeten nemen, telkens opnieuw. Het zet soms een domper op de feestvreugde. Maar aan de andere kant heb ik zo'n enorm warm gevoel vanbinnen als ik terugdenk aan al de fantastische momenten in de voorbije drie maanden. Loslaten is de boodschap. :-(

I hope you'll have some glue to fix my heart when I come back...

Ik zou het graag met een groot enthousiasme zeggen, maar het is voor mij wat dubbel:

See you soon...

80%

Moi moi,

Zaterdagnacht was een trieste dag in m'n Erasmus-periode...
Liza en Michiel vertrokken terug naar België. Het is anders voor mij nu, ik ben de enige Belgische op het appartement, dus Vlaams spreken zit er niet meer in. Ik denk en droom in het Engels.

Het was met hartpijn dat ikhen zag vertrekken. We hebben zo'n zalige periode samen gehad. Daarom, Liza'tje en Michiel, nog eens bedankt voor alles... Het was te intens voor woorden, iets onvergetelijk.

Ik heb nog één week stage nu en daarna neem ik deel aan een internationaal congres hier. Ik moet België voorstellen.Onze gezondheidszorg, regering ( die we niet hebben), onderwijs, ... Beter nietvertellen over onze pedofiele bisschop zeker?

Verder amuseer ik me hier nog met mijn andere Erasmusvrienden. Ik heb echt het gevoel dat hier echte vriendschappen aan het bloeien zijn.

Vrijdag vieren we met z'n allen Vappu. De dag van de arbeid wordt in Finland heel erg uitbundig gevierd. Alle inwoners verzamelen op Keskustori en Keskuspuisto (de grootste openbare plaatsen van Tampere) en starten vrijdag te drinken tot zaterdagnacht. Iedereen zou blijkbaar stomdronken rondlopen. De Finnen praten er al een maand over... Ik ben eens benieuwd :)

Ik zit nu aan 80 % van mijn verblijf hier... Het begint in te korten :(
Ik geniet nog van elk moment en probeer niet teveel te denken aan de komende examenmaand :)

Tju, ik ben hier zo gelukkig!

Familie op bezoek

Moro,

De afgelopen week had ik hoog bezoek! Mama, broertje Simen en beste vriendin Fien kwamen zaterdagmiddag aan voor een 8-tal dagen.

Ik ging hen ophalen aan het station en ik zagzeal van ver zwaaien. Met een ononderdrukbare glimlach vlogen we in elkaars armen. Het deed deugd om na twee maand enkel hun stem af en toe te horen, hen ook eens in 'real life' te horen en te knuffelen.Ik leidde hen naar hunhostel en toonde hen mijn appartement, waarnawe naar een top-restaurant in Tampere vertrokken. We zijn naar de uitkijktoren geweest.Op 140 meter hoogte is er eengastronomisch restaurant.Daar kan je zowel van het eten als de zonsondergangen zicht op Tampere by night genieten.Het was prachtig! En leuk was dat het'platform' waar de tafels op staan ronddraaide. Zozag je niet alleen één bepaald deel van Tampere.Gewoon fenomenaal!
Na de heerlijke maaltijdheb ikFien het uitgaansleven leren kennen. Samen naar Café Europa bijmijn favoriete Dj Cliff, we hebben ons heel goed geamuseerd!

Zondag hebben zalig uitgeslapen om dan in de vroege namiddag naar de sauna te gaan. Ze begrepen direct waarom ik zo 'in' was van de sauna! Ze riskeerden zich ook aan het ijszwemmen. Ik moet zeggen, ze waren heel dapper! Fien maakte van de eerste keer een serieus zwemtochtje! Respect ;)

Na de sauna waren we zowat uitgehongerd en zijn we bij Dennis pizza gaan eten.Met verzadigde magen haasten we ons naar het treinstation, want we moesten onze boot in de havenvan Turku halen, omeen dag in Stockholm te kunnen spenderen.

Na een gezellige treinrit kwamen wedus aan in Turku, waar we nogal ondersteboven waren van ons schip... 9 verdiepen! Een bar, fuifzaal, shoppingcenter, ...Allemaal aanwezig! Feest!
We genoten van een Zuid-Afrikaans optreden (en droomden terug naar onze Z-A vrienden, deze zomer) en gingendaarna naar onze kajuitvooreen goede nachtrust.

Maandagochtend, aangekomen in Stockholm, hebben we eerst de oude stadgaan verkennen.Hetdeed me een beetje denken aan Tallinn, maar groter en toch welmooier. 's Middags trokken we met de veerboot naar het Vasa museum, waar de oudste 17e eeuwse boot ter wereld ligt,die nog zo goed als intact is. Indrukwekkend!
Verder genoten we in Stockholm van het mooie weer, elkaars supergezelschap en de prachtige utizichten.
Moe, maar voldaankonden we 's avonds terug op onze boot en gingen we de'plaatselijke' disco gaan verkennen, terwijl mama prachtige foto's vande zonsondergang ging maken.

Dinsdagochtend kwamen we terug aan in Turku, wat volgens de 'lonely planet' gids van Finland het mooiste havenstadje zou zijn. We waren echter wat uitgeput van de voorbije dagen, dus hebben we er niet echt ten volle van genoten. We bezochten een oud dorpje, die nog aantoont hoe demensen 60 jaar geleden leefden in Finland. We kregen de rondleiding in het Fins, dus veel hadden we er niet echt aan!We verkenden verder de stad nog wat, gingen naar de plaatselijke markt en hadden in de late namiddag onze trein terug naar Tampere. Het deed ergens wel deugd om terug 'thuis' te komen... Ik was maar3 korte dagen weg geweest, en ik miste Tampere en mijn vrienden nu al... Datbelooft voor de toekomst...

's Avondsvierde ik met Fien en mijn vrienden onze thuiskomst op het dak, waar we genoten van de zonsondergang in Tampere, met een glaasje wijn en wat muziek.Zalig gewoon! En ook wel serieuze hilariteit! Je zou zo kunnen zeggen dat weons in het decor van'Het Eiland' bevonden.

Woensdag was er een rustiger dagje gepland. We hadden nueen huurauto voor twee dagen. We begonnenmet een dagje rondtouren rond Tampere, waar we prachtige meren zagen.

Donderdag zijn we naarHelsinki geweest. Ook een mooie stad, met een indrukwekkende kathedraal. In de namiddag gingen we met de veerboot naar Suomenlinna. Een eilandje dat behoorttot Helsinki. Op zich waarschijnlijk wel mooi in de zomer,maar nu waren er veel werken bezig,en was er niets om echt te bezoeken. Een kleine tegenvaller dus.

Vrijdag hadden we graag een rustig dagje in Tampere doorgebracht, maar daar besliste de vulkaan in Ijslandandersover... Veel problemen met de vluchten, waardoor defamilie niet thuis kon geraken. We zijn dus de hele dag op zoek gegaan naar alternatieven. Waardoor mijn familie zaterdagochtend heel vroeg is moeten vertrekken naar Helsinki, om daar deboot te nemen naar Tallinn,en daardan op de bus naar Riga te springen.

Nu zitten ze vast in Riga... Hun trip blijft dus nogwel eventjes duren...
Wel gek als jeerbij stilstaat dat ze in 10 dagen zowat vijf landenbezocht hebben...

Wel hebben mama en Simen 's avonds nog naar de oudste sauna van Finland gegaan. Om even alle zorgen te vergeten. Dus uiteindelijk was het voor hen nog een geslaagde dag.

Hopelijk denkt die vulkaan algauw eensaan ophouden!

Voor mij begint het ook te korten, over een maand mag ik ook al naar huis vertrekken. Ik beleef hier zo'n intense periode, dat ik al hartpijn heb als ik nog maar aan vertrekken denk... Er niet aan denken dus ;)

Groetjes

Met Murphy naar Lapland.

Drrrrrruk druk druk.

Schoolwerk, stage, reizen, plezier maken, koken, afwassen, de was en de plas... Pf ik begin wat oververmoeid te geraken, want ik wil alles kunnen doen. Én plezier maken én werken. Ochja, da'st leven nji ;)

Vorig weekend zijn we met onze vrienden (Portugezen en Turken) naar Lapland getrokken! Het was op zijn minst een eigenaardige trip. We hebben ongelooflijk leuke dingen gedaan!Met huskies door de sneeuw sleeën, kampvuurtussen de rendieren houden, wachten op het noorderlicht, gaan eten in het ijshotel,slapen in een chiquehotel (! wauw zalig, een goed bed),een sauna nemen, op de kerstman zijn schootje gezeten, ...

Zo'n leuke belevenissen! We waren volledig in de kerstsfeer (terwijl de rest van de wereld eigenlijk Pasen aan het vieren was). Het bezoek aan de kerstman was echt magisch.Engelengezang was het enige wat ontbrak. De oude man was zo lief en zo echt! Ik voelde me nostalgisch gelukkig :)

De trip was eigenaardig omdat we veel pechkenden ook.Diana verloor haar bagage op de trein, er waren problemen met de husky-riding, het geregel in het hotel duurde iets te lang, erwaren misverstanden met de reservatie in hetijsrestaurant, en het ergst van al: de ochtend dat we naar Rovaniemi wilden vertrekken met de trein was nogal hectisch. We stonden met zijn twaalven beneden in de lobby van het hotel en plots besefte ik dat we in 10 minuten onze trein moesten halen. We vlogen zowaar naar het station,wat toch wel een eindje wandelen was. Gelukkig haalden we nipt op tijd de trein. Alleen...
Plots beseffen we dat we maar met elf zijn.
Gül was niet mee (een Turkse)...
Ze had blijkbaar onderweg iets verloren, had teruggelopen, ons uit het oog verloren en was verdwaald. De sfeer was echt beneden alle peil. Ze kon geen andere trein meer nemen dus besloot ze om maar terug te keren naar Tampere (8-uur-durende-treinreis...) want het hotel wist ze ook niet meer zijn...

Who's last name is Murphy???

Ach, uiteindelijk hebben we ons echt geamuseerd en leerden we elkaar nog beter kennen :)

Morgen komt mijn 'familie' aan! Mama, Simen en Fien arriveren rond 15 u! Spannend :)

We gaan een auto huren en Finland wat verkennen. Maar eerst met de boot een weekendje naar Stockholm!!!

Joepie!

Kätilöopiskelija Belgialainen Emmi

Da's een mond vol hé? Kätilöopiskelija Belgialainen Emmi ! Simpelweg: Belgische student-vroedvrouw Emmy (Emmy spreken ze hier uit als Emmu, dus schrijf ik het vanaf nu op Finse wijze).

Over het Fins gesproken. Ik begin meer te begrijpen. Soms achterhaal ik over welk onderwerp ze bezig zijn. Verder blijf ik gewoon vriendelijk lachen als iemand iets grappig vertelt waar je eigenlijk geen snars van begrijpt. Maar niet te enthousiast natuurlijk, anders maak je jeook wel eventjes belachelijk. Dan zit heel de groep te gieren van het lachen, doe je je uiterste best om ook te doen alsof je niet meer bijkomt en dan vragen ze je ‘Do you understand what we're talking about, Emmi?' ... ‘Well, actually... No...'

Deze week heb ik wel af en toe wat Fins geoefend met mijn mentor Riina. Ik had namelijk schriftelijk en mondeling examen. Alle buitenlandse studenten hadden hiervoor wel wat zenuwen, maar uiteindelijk viel het wel mee. Ik mag me nu de trotse beheerser van het basis Fins noemen! En om even te stoefen:

Hyvää Iltaa,

Minun nimi on Emmi, mä olen kaksikymmentä vuotias katilöopiskelja Belgialainen. Mä puhun suomea, ranska, hollanti, saska ja englantia. Minun äidinkieleni on hollanti. Mä asun Sint-Eloois-Winkelella. Harrastan musiikia, tanssia ja matkustamista.

Hauska tutustua!

Nähdään Huomenna!

Soitellaan!

Niet mis hé? Eens benieuwd wat ik hiervan nog weet volgend jaar.

Verder gaat alles goed! Ik beleef een leuke maar drukke periode op het verloskwartier. 's Avonds ben ik echt afgemat en dan doen een wandeling en een sauna'tje wonderen. Uitgaan zit er niet in deze week.

Gelukkig dat ik reeds al mijn prestaties had! (als vroedvrouw moet je 30 zelfverrichte bevallingen en 100 inwendige onderzoeken doen eer je kan afstuderen).

Ik sta nu wel op een drukke dienst (5200 bevallingen per jaar = 14 bevallingen per dag) maar er werken dan ook 8 vroedvrouwen per shift (je zou die overdracht moeten zien!). En aan iedereen wordt telkens maar één of twee patiënten toegewezen. En als de shift erop zit, dan ga je ook naar huis. Ik vroeg eens om langer te mogen blijven toen ‘mijn patiënt' reeds negen centimeter had. Dit moest eerst besproken worden met de hoofdvroedvrouw, de verpleegkunde dat de uren voor de studenten regelt, de shift-verantwoordelijke én mijn eigen mentor... Op z'n Fins dus, alles is tot in de puntjes geregeld. Ze waren net op tijd met hun regelingen, de vrouw was al aan het persen als ik ‘toelating' had gekregen.

Het is hier dus eigenlijk geen ‘prestatie-paradijs'. Het feit dat ik geen druk meer voel om deadlines te halen maakt dat ik me nu ook meer focus op het belang van de patiënt. Een vrouw die echt pijn heeft, daar onderzoek je ook niet als de vroedvrouw dit reeds gedaan had. En als je langer blijft voor een bevalling doe je dit voor de vrouw (en natuurlijk ook voor het gevoel van voldoening achteraf) en niet voor het prestatieboek. Geen prestatiegerichte vroedkunde meer dus :) Zalig.

En nu iets over de verschillen met België... Waarschijnlijk is dit enkel interessant voor vroedvrouwen...

• Zwangeren gaan hier regelmatig naar de sauna. Vroeger bevielen de vrouwen ook in de sauna, maar omdat de mannen niet zo happig waren om de sauna achteraf schoon te maken, gebeurt dit nu zelden. Baby's gaan hier vanaf een leeftijd van twee maand mee met hun ouders. Ze mogen wel niet te lang in de hitte blijven en ze moeten voldoende vocht krijgen.
• Een Finse baby krijgt geen naam tot hij/zij gedoopt wordt twee tot drie maand na de bevalling. Het is een traditie om de naam geheim te houden. Ze vinden ook dat een naam moet passen bij het karakter van de baby.
• Elke Finse vrouw geeft borstvoeding na de bevalling. Bijna niemand kiest voor flesjes na de geboorte, dat vinden ze ongewoon en onnatuurlijk. De vroedvrouw hoeft ook bijna niet te begeleiden, alsof iedereen hier weet hoe het moet.
• Inwendige onderzoeken gebeuren met niet-steriele handschoenen. Evenals de geboorte gebeurt niet steriel. Gewone handschoenen, geen steriel veld, ... Enkel bij een episiotomie worden steriele handschoenen aangedaan om te hechten.
  Wel wordt de algemene hygiëne goed gecontroleerd. Vaders dragen sloffen van het ziekenhuis en in elke hoek vind je een dispenser met handalcohol.
• Er is een groot aanbod pijnstilling naast de alternatieve manieren: epidurale anesthesie, spinale anesthesie, PSP (Pudendus anesthesie), lachgas N20
  De anesthesist geeft de eerste bolus (Fentanyl, Naropin en NaCl 0,9%) en er wordt geen constante anesthesie gegeven. Na twee uur mag de vroedvrouw de volgende bolus inspuiten met dezelfde concentratie medicatie. Vrouwen lopen hier ook nog rond met hun anesthesie, ze kunnen nog wandelen en plassen. Ze zijn dus veel minder aan hun bed gekluisterd dan in België. Wel voelen ze iets beter de contracties.
• Vrouwen krijgen licht-verteerbare maaltijden tijdens de arbeid, ook wanneer de anesthesie hebben.
• Zowat elke foetus wordt bewaakt met een inwendige scalpelektrode. STAN wordt niet meer toegepast. Ze hebben dit enkele jaren gedaan, maar nu zijn ze niet meer overtuigd van de evidentie ervan. Ze hebben een soort 'pauze' inhet gebruik van STAN-monitoring ingelast.
• Heel vaak wordt een interne tocograaf gebruikt. De contracties worden veel beter geregistreerd en deceleraties kunnen veel beter geïnterpreteerd worden.
• Elke CTG kan gevolgd worden in de kamer van de patiënt, de verpleegpost, doktersbureau en in de keuken op grote flat-screens. Een heel goed systeem lijkt me, maar het zorgt wel voor minder persoonlijk contact met de patiënten.
• De vroedvrouw begeleidt de normale arbeid en bevalling. Op elk moment van de dag zijn er dokters aanwezig op de dienst. Enkel bij pathologie worden ze erbij geroepen (nood tot kunsthulp, abnormale CTG-patronen, ...) Een zeer goede werkwijze vind ik. Hier kan een vroedvrouw écht vroedvrouw zijn en toch de zekerheid hebben dat er een dokter in de nabije omgeving is. Zou ik hier toch niet blijven?
• Het perineum wordt weker gemaakt een uurtje voordat de bevalling vermoedelijk zal plaatsvinden. Voornamelijk olie, vocht en warmte worden aangewend. Er is geen routine-matig actief beleid van de baring, de vrouw perst wanneer ze hiertoe de reflex voelt. Enkel bij foetale nood perst men actief mee. Het perineum krijgt hier dus echt wel de kans om mooi op te rekken. Zelden zag ik hier een grote episiotomie of scheur. De vroedvrouw hecht hier ook kleine scheurtjes. Bij een tweede-graads ruptuur wordt de dokter gebeld.
• Het is wettelijk verplicht dat er twee vroedvrouwen moeten aanwezig zijn bij de bevalling. Een vroedvrouw die instaat voor de bevalling en een andere die zorgt voor toediening van Methergin of Syntocinon, ... De vaders weten dat het hun taak is om bij de geboorte van het hoofdje op de bel te duwen, dan komt een tweede vroedvrouw de kamer binnen. Dit geeft wel grappige situaties. Een vader dat constant vraagt: mag ik al bellen? Mag ik al bellen? Een grote verantwoordelijkheid :)
• Hier geen typische verlostafel, maar een gewoon verlosbed. De vrouw draagt lange witte kousen en trekt hieraan wanneer ze moet persen. Bij de geboorte van het hoofdje wordt de bedpan onder haar bekken geschoven, zo worden de schouders gemakkelijker geboren (en het is ook gemakkelijker om in te schatten hoeveel bloed de vrouw verloren heeft achteraf). Na de geboorte ligt de baby op het voeteinde van het bed en daar wordt hij/zij afgenaveld en krijgt het Konakion IM. Dan wordt de baby één uur skin to skin bij de moeder gelegd.
• Na één uur wordt de baby gemeten, gewogen, gedoucht (!) en kleertjes aangedaan (blauw of roze)
• Meisje is TYTTÖ (tuutteu uitgesproken), jongen POIKA
• Na een uurtje douchet ook de vrouw en daarna mag ze met haar baby op de arm naar de materniteit wandelen... Episio of niet... Zijn wij in België trunten?
• Keizersnedes worden ook op de afdeling uitgevoerd. Wanneer de vrouw uit de operatiezaal komt wordt ze verder gevolgd en krijgt ze meteen de baby op de borst, voor de borstvoeding. Ze mogen ook al drinken en iets licht eten (yoghurt).

Het is hier dus anders in vergelijking met België. Het doet je ergens wel beseffen dat er niet één manier van verloskunde bestaat en je denkt meer na over (en nu gaan er enkelen lachen) hoe ‘evidence based' een procedure is...

Genoeg gepraat,

Ik ga onze trip naar Lapland dit weekend wat verder voorbereiden.

Bye -x -

Ik mis jullie!

In een deuk van het lachgas.

Moikkä!

Wat een weekend!
Vrijdagavond trakteerden onze Portugese vrienden ons op een uitgebreid etentje. Alles erop en eraan: aperitief (zelfgemaakte sangria!), heerlijke soep, fabuleus hoofdgerecht en een allesovertreffend dessert. Portugees gezang op de achtergrond maakte de avond méér dan geslaagd! Ietwat misselijk van teveel te eten gingen we 'vroeg' gaan slapen, want de volgende ochtend (lees: twee uur later) moesten we onze trein halen naar Helsinki. Dit weekend hadden we namelijk een tripje naar Tallinn gepland.

De korte nachtrust had ons maag-darmstelsel geen deugd gedaan. Alledrie smaakten we af en toe nog wat chocoladecake of bonensoep in onze mond. Maar goed, je bent jong en je wilt wat, dus bevalen we ons lichaam zich naar het station van Tampere te begeven.
Eens op de trein konden we terug tukken, pas twee uur later zouden we in Helsinki zijn.

In Helsinki vonden we gauw onze boot naar Tallinn. Zo'n schip man. Een ouderwets cruise-ship met alles erop en eraan. Elvis-look-a-likes, dronken Finnen, goedkope supermarkt,ruimte om te walsen, ... Een tocht van opnieuw drie uur door ijsblokken.

Bij aankomst in Tallinn werd het ons algauw duidelijk dat er een groot Brugge-gehalte in de stad schuilt. Alleen veel minder toeristisch en pittoresker. Heel tof stadje! Ik had zo'n zalig gezellig gevoel als ik door de straten slenterde. Alsof achter elk ruitje een vrouwtje heerlijke taartenmaakt, in haar schommelstoel voor de haard zit te breien of borstvoedingaan hetgeven :) Het huisje van sneeuwwitje en de zeven dwergen zou er niet misstaan.

Aangenaam was ook dat Estland zo goedkoop is. Hier betalen ze niet met euro's, maar met kronen. We konden dus naar een leuk en duur (naar Estse normen) restaurant. Daar hebben we als echte Bourgondische Belgen drie uur zitten tafelen. En zoals Michiel het doodserieus aanhaalde: 'het versterkt toch onze band hé' ... Hilariteit onder de vrouwen ... :)

We bezochten dus oud-Tallinn, wat zeker een aanrader is. s' Avonds sliepen we in een hostel. Ook daar een heel gezellige sfeer. Een man van rond de dertig opende de deur in boxershort en liet ons vriendelijk binnen. 'You might pay tomorrow, now I have a terrible hangover-day'... We trokken dus ons plan en genoten verder van ons korte verblijf in het hostel en in de oude stad.

Ons weekend was dus meer dan geslaagd!

Maandag ben ik gestart op het verloskwartier van Tampere. Dit voor twee weken. Ik heb de voorbije dagen al zoveel nieuwe ervaringen achter de rug en er zijn er hoogstwaarschijnlijk nog meerdere op komst, daarom zal ik ze op heteinde van de week eens zal samenvatten :)

Wel kan ik jullie vertellen dat ik het lachgas al eens uitgeprobeerd heb. 'You can try it' zei vroedvrouw Riina, dus deed ik dat dan maar. Ik inhaleerde heel diep de N2O. Na 5 inhalaties voelde ik me toch wel eventjes 'high in the sky' en bonkte ik met mijn hoofd tegen een of andere constructie... Daarop begonnen ze natuurlijk te lachen... Misschien vandaar de naam lachgas?

Verder heb ik vandaag voor de eerste keer een bevalling mogen doen! Het gaf me opnieuw zo'n zalig buikgevoel. Enkel Riina en ik waren in de kamer. Het was echt een vrouwen-gebeuren, zo mooi. Ik kan niet goed beschrijven wat ik precies voel over dit moment, maar ik weet wel dat het spirituele gebeuren rond leven geven me nog vaak zal bezighouden.

Beloofd, ik breng op het einde van de week uitgebreid verslag uit :)
Er valt heel veel te vertellen, want het is hier zo anders!

Ik wil hier blijven!

Xxx

Let it snow, let it snow, let it snow... SOMEWHERE ELSE

-16 °C

Sneeuw

Hmprfmmmfpf...

We wilden de lente voelen ontwaken, onze hartjes voelen tintelen als een lentevogel op een bladloos takje komt zingen... KEEP ON DREAMING lijkt de Finse weergod ons te zeggen.

En altijd dezelfdevraagstellingen in ieder van ons gedachten:
Welke onozelaars wilden naar de koude komen? Welke imbecielen hadden de kans om naar Portugal, Chili, Zuid-Afrika, Senegal, ... te gaan? :-)

JA... DAT ZIJN WIJ.

Ach, na wat zelfbeklag kunnen we er best om lachen! En eigenlijk zijn we doodcontent dat we hier zitten. Eerlijk gezegd, ik begin zelf van Finland te HOUDEN. 'Jammer' (of gelukkig) dat ik al werk heb. Ik vernam namelijk dat ik hier mijn master-opleiding zo goed als gratis zou kunnen volgen. Dit leek me wel het einde...

Back to reality... De stage valt heel goed mee. Ook al kan ik niet zoveel doen als in België, het is gewoon ongelooflijk boeiend om een andere vroedvrouw-cultuur te leren kennen. De emotiesrond zwangerschap en bevalling zijnuniverseel en toch kan dit hele gebeurenzo verschillend benaderd worden. Vaak lopen de koffiepauzes lang uit, iedereen is erg geïnteresseerd in de werking van de perinatale zorg in België. Ze zijn vaak erg verwonderd.

Eigenlijk vind ik het Fins beleid van de zwangerschap en postnatale zorg zo slecht nog niet... Ik zou me hier wel goed voelen als vroedvrouw.
Bijvoorbeeld hun 'inductie-beleid'. Wanneer de vrouw42 wekenzwanger is moet ze naar de 'high risk pregnancy ward' komen om de cervix 'rijp' te maken vooraleer ze induceren. De vrouw verblijft drie dagen op de afdeling:

De eerste dag: 3 X 1/4 van een 0,2 mg Cytotec-tabletje (om de 4 uur) oraal
De tweede dag: 3 X 1/2 van een 0,2 mg Cytotec-tabletje (om de 4 uur) oraal
De derde dag: 3 X 1/4 van een 0,2 mg Cytotec-tabletje (om de 4 uur) vaginaal.

Zo wordt de cervix geleidelijk aan 'rijp' gemaakt, ze verstrijkt goed. Pas als de situatie gunstig is, starten ze met een Theobald-infuus. Ik vind dit een zeer goede manier. Zowel voor moeder als kind. Het enige nadeel is dat de vrouw hiervoor enkele dagen in het ziekenhuis moet verblijven. Maar ik moet zeggen, de zwangeren breien hier dan samen in hun schommelstoel (in elke kamer staat er een) en praten over hun angstenover de nakende bevalling,ouderschap, hun verlangen naar hun baby, ... Er heerst zeker geen ziekenhuissfeer.

Hier op de 'high risk' ward zie je ook vaak 'Finse gipsy's'. Een heel apart donker volkje (oorspronkelijk uit Roemenië) en de vrouwen dragen bombastische prinsessenkleren. (je kan een foto zien in het album). Als deze vrouwen zwanger geraken dan komen de meesten tijdens de zwangerschap terecht op deze afdeling. De kleren zijn zo zwaar dat de meesten er premature contracties van krijgen. Voor mij is de communicatie met hen heel moeilijk omdat ze enkels Fins spreken en begrijpen.

De vroedvrouwen op de dienst waren ook erg verbouwereerd dat een moeder bij ons maar drie tot zes maand zwangerschapsverlof krijgt. En ze vonden het al helemaal absurd dat vrouwen welke borstvoeding geven langer kunnen thuisblijven. In Finland is iedereen gelijk voor de wet. Negen maand zwangerschapsverlof, maar dit kan verlengd worden tot drie (!) jaar (zo'n 500 euro per maand krijg je in dit geval).

Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen, maar ik hou het voor de volgende keer. De broer van Liza heeft een grote doos met zelfgemaakte marshmallows gemaakt en opgestuurd, we zijn van plan om deze nu te plunderen.

Tot de volgende!

xx

Radio embryo

Heippä!

Alweer een weekje verder! Dit weekend hebben we mijn 'ver-maand-dag' gevierd. Wat gaat alles snel. En keer op keer is elke dag anders en vernieuwend. Ook het weer begint stilletjes aan te veranderen. Vorige week vrijdag was het 1°C, stralende zon en een koningsblauwe hemel. ZALIG. Muzikanten kwamen op straat, de mensen lachten (!) en wij voelden lentekriebels in onze buik! De sneeuw begon dus te smelten, maar helaas vroor en sneeuwde het dit weekend opnieuw... De Finnen worden er naar eigenzeggen stilletjes aan 'pissed off' van. We zullen onze Finse vrienden wat oppeppen en volgende week een 'summer party' organiseren. Lekker Belgisch eten en daarna een sangria op ons 'zonnig' terrasje.

Vandaag ben ikgestart op de MIC. The 'high risk pregnancy' ward, of een afdeling waar vrouwen met een zwangerschapscomplicatie kunnen verblijven. Het was echt leuk! Heel vriendelijke en geïnteresseerde vroedvrouwen (How is it in Belgium?) en een gezapige sfeer. Wel totaal anders dan bij ons. Veel minder luxe. Vrouwen krijgen hier een roze pyjama en een kamerjas. Een eenpersoonskamer uit België wordt hier gedeeld door drie vrouwen. Er staan enkel drie bedden in en een nachtkastje, telkens gescheiden door groene gordijnen. De maaltijden worden hier niet opgediend. Op het moment dat de etenskar aankomt rinkelt een belletje en elke hoogzwangere haalt danhaar dienblad af. Ook staat er in de gang een koelkast met yoghertjes, melk, fruit, ... waar ze iets kunnen uithalen als ze honger hebben.
Daarnaast is er een grote televisiezaal (ze hebben geen televisie op de kamer) waar ze gezellig samen kunnen praten. Strikte bedrust is hier niet echt aan de orde.

's Ochtends kan elke vrouw op hun beurt een douche nemen en ze moeten zelf hun bed opmaken... Onze Belgische zwangeren zijn verwend... Ik probeer deze week enkele foto'tjes te nemen van de afdeling, zo hebben jullie ook een beeld van een Fins ziekenhuis.

De afdeling ziet er nogal 'old fashioned' uit, maar de apparatuur is van zeer hoge kwaliteit. Gestofisticeerde monitors en foetus-radio's... Ja, radio's... In plaats van op de buik te duwen om het baby'tje wakker te maken, leggen ze hier een radio tegen de buik. Omhuld door een stoffen doekje. Radio Embryo noem ik het, want de liedjes zijn nogal toepasselijk... De Bohemian Rapsody van Queen: 'mama mia, mama mia, mama mia let me go' of 'Born to be wild'... Ik vond het best wel grappig. As long they don't play hardcore music...

Nu een weekje stage en zaterdag vertrekken we met de boot naar Talinn voor een weekendje :)

Moi moi